Marlena, wygrałaś złoto, którą z Twoich rywalek było najtrudniej pokonać i dlaczego?

Każda walka była emocjonująca tym bardziej, iż broniłam tytułu mistrzowskiego. Tym większa presja, ale i skupienie, koncentracja, taktyka. Walka finałowa to siła psychiki, wachlarz techniczny (faul,rozerwanie,walka w pasach). Heidi Andersson to utytułowana, silna i doświadczona zawodniczka, jak również Ekaterina Nikisheva, Dilbar Musina, Alina Golubyeva czy Lenka Vojtkova. I każda z nas walczyła o złoto. Jednak tego dnia to Polska triumfowała. Zagrano Mazurka Dąbrowskiego, były łzy szczęścia i wzruszenia..

Dlaczego nie walczyłaś na prawą rękę?

Jeżeli chodzi o prawą rękę to dokładnie w maju rok temu przytrafiła mi się niespodziewana i bardzo poważna kontuzja. Reka cały czas jest rehabilitowana i mam nadzieję,że w 2015 r., na ME, wystartuję zarówno na lewą, jak i prawą rękę.

Twoja wychowanka Marta Opalińska zajęła 4 miejsce. Na pewno oglądałaś jej walkę, jak sądzisz, czego zabrakło jej do brązu?

Moja zawodniczka Marta.. W tym roku walczyła w innej, jak dotychczas kategorii wagowej, ale walczyła pięknie i bojowo. Zabrakło szczęścia, a podium było tak blisko, tym bardziej, że pokonała na lewą rękę Ukrainkę Rudnievą i Szwajcarkę Thommen, które następnego dnia zdobyły srebro i brąz.

Do jakich kolejnych wyzwań przygotowujesz się teraz?

Przygotowania są ukierunkowane i dopracowywane pod Mistrzostwa Świata. To będzie wyczekiwany przeze mnie i najważniejszy start, następnie - Puchar Świata i Puchar Polski.

Tu pragnę podziękować, bo zawsze powtarzam, że bez wsparcia najbliższych: rodziców, przyjaciół, zawodniczek i sponsorów (M.Opaliński-"Instalmet" i Parking City Group) nie spełniałabym armwrestlerskich marzeń.

Z armwrestlerskim pozdrowieniem Marlena Wawrzyniak :-)

Rozmawiała Iza Małkowska