Siłowanie na rękę rozwija się dynamicznie i w bliskiej przyszłości zawodnicy będą w stanie rozwijać swoją karierę i zarabiać pieniądze robiąc to, co kochają. Z tego powodu liczba osób zainteresowanych i zaangażowanych w armwrestling rośnie z dnia na dzień, co nieuchronnie rodzi pewne trudności i pytania.

Dzisiaj bierzemy pod lupę jedno z tych pytań: Ile jest podstawowych stylów walki? Zwyczajowo zakładało się, że są 4 główne style: góra, hak, nacisk boczny i od stosunkowo niedawna nieszczęsny king’s move. Czy tak na pewno jest?

Damy wam prosty, ale jednocześnie bardzo dokładny i zrozumiały sposób żeby rozdzielić style walki. Zacznijmy od pytania: Jaki ruch w armwrestlingu jest uważany jako najbardziej efektywny i jaki tylko niewielu zawodników może odpuścić? Oczywiście, zgięcie nadgarstka do wewnątrz zmusza rękę przeciwnika do pozycji zsupinowanej, w której pronator i młotek jest zblokowany, co przekierowuje największy nacisk na biceps przeciwnika, jednocześnie eliminując możliwość kontrataku. „Martwy” nadgarstek zwiększa dźwignię oraz odpowiednio obciążenie na mięśnie, które trzymają kąt między ramieniem i przedramieniem, oraz na pronator.

Na tej podstawie proponujemy oddzielenie stylów biorąc pod uwagę wektor ruchu nadgarstka.
Walcząc na górę, nadgarstek zawsze powinien być wyżej niż u przeciwnika. A żeby walczyć w haku, twój nadgarstek powinien owijać się wokół nadgarstka przeciwnika tym samym blokując mu możliwość użycia zewnętrznego stylu. A zatem ćwiczenie zgięcia nadgarstka w klasycznej wersji, lub do wewnątrz wzdłuż chwytu, odkrywa przed nami kolejną technikę jaką jest wejście w triceps.
W tej sytuacji, king’s move przestaje być oddzielnym stylem, od kiedy jest to realna techniczna metoda walki w defensywnej pozycji w walce na górę.

Ale jeśli chodzi o nacisk boczny nie wszystko jest takie oczywiste. Jest to również techniczna metoda, ale w przeciwieństwie do king’s move’a, może być używane również przeciwko walce na górę. Klasycznym przykładem są walki Andrew „Cobra” Rhodesa i walka w haku jaką dał nam Devon Larratt podczas pojedynku z Tarasem Ivakinem. Sytuacja z definiowaniem armwrestlerskich stylów lub technik jest podobna do definiowania typu budowy człowieka. W teorii uznaje się, że są 3 podstawowe typy sylwetki: Ektomorfik, mezomorfik i endomorfik, a w praktyce każda osoba jest połączeniem w pewnym stopniu wszystkich 3 typów sylwetki i tylko niewielu jest przykładem „książkowej” budowy. Ta sama sytuacja jest w armwrestlingu: unikalna budowa każdego zawodnika daje nam możliwość pojawienia się nowej techniki, takich jak wysoki hak („high hook”) lub king’s move i różnego rodzaju nowe wektory ataku klasycznych stylów.
Jako rezultat mamy dwa fundamentalne style, które są uzupełniane przez różne, poboczne techniki.

Tłumaczenie:

Paweł Gawenda