Anders Axklo:

Kiedy pojawiła się możliwość podróży ze Szwecji na Słowację, bez dyskusji zdecydowałem, że pojadę na Senec Hand. Moim głównym zamiarem było spotkanie z zarządem IFA i wszystkimi przybyłymi reprezentantami kraju. Mimo że jestem związany z armwrestlingiem od 20 lat, wystartowałem tylko w kilku krajowych zawodach na niskim poziomie, nie wygrywając ani jednej walki i na początku nie myślałem o tym, żeby naprawdę rywalizować. Potem zobaczyłem kategorię weteranów i po raz pierwszy od wielu lat udało mi się ważyć poniżej 95 kg, więc zdecydowałem się na start.

IFA i wszystko, co robimy, dotyczy samego armwrestlingu, a sam ten sport kocham, chociaż nie jestem w tym dobry i nie trenowałem jeszcze przed pandemią. Ale biegałem i trenowałem na siłowni i chciałem uczcić, że znów można rywalizować. Tak więc po raz pierwszy na międzynarodowych zawodach, nie spodziewając się żadnego sukcesu, darzę ogromnym szacunkiem prawdziwych armwrestlerów. Byłem bardzo zaskoczony, że udało mi się wygrać po jednej walce na każdą rękę i być może Patrik Mucka też był zaskoczony. Na lewą byliśmy bardzo wyrównani, a w paskach miałem szczęście wygrywać na faule. Na prawą stronie prawie spóźniony na walkę, ponieważ byłem skupiony na innych obowiązkach, więc może Patrik był trochę ostrożny, kiedy pojawiłem się w ostatniej sekundzie i wygrałem trochę łatwiej. Jestem pewien, że następnym razem mnie pokona. Uczestnictwo było dla mnie dobre, bo nawet jeśli wszystko kręci się wokół armwrestlingu, to czasem zarządzanie federacją może zmienić punkt ciężkości, a patrzenie na sport oczami zawodnika jest dla mnie bardzo dobre. Kiedy startuję to nie żart, traktuję to poważnie, ale nie mam złudzeń co do dalszych sukcesów, wiem jak dobrzy są mistrzowie armwrestlerów, zarówno w Szwecji jak i na arenie międzynarodowej. Mam zaszczyt stawić im czoła przy stole.