Pierwszą część serii artykułów znajdziesz tu: http://pl.armpower.net/article/pl/kontuzje-powstale-podczas-walk-3418.html

Na odniesienie kontuzji zawodnicy narażeni są nie tylko podczas samej walki, lecz również podczas przygotowań do zawodów. Trenując można nabawić się różnorakich kontuzji spowodowanych przeciążeniem i zmęczeniem tkanek mięśniowych, które często muszą stawiać opór obciążeniom graniczącym z ich fizjologicznymi możliwościami.

Trening armwrestlera to oprócz ćwiczeń na siłowni również sparingi przy stole, które w takim samym stopniu, jak walka podczas zawodów eksploatują jego mięśnie, ścięgna i stawy narażając tym samym walczącego na kontuzje.

Do kontuzji podczas treningu dochodzi znacznie rzadziej, niż podczas samych zawodów i dotyczą one głównie nadciągnięć mięśni. Poniżej jednak przedstawione zostały poważniejsze dolegliwości spowodowane nieodpowiednim wykonywaniem i dozowaniem ćwiczeń.

Podczas treningu zawodnicy zwracają dużą uwagę na predyspozycje swojego nadgarstka, który pełni bardzo ważną rolę podczas walki. Od jego siły zależy zarówno skuteczny atak i obrona, co jest powodem do ciągłego podnoszenia jego możliwości siłowych. Najczęściej występującą kontuzją spowodowaną nieodpowiednim treningiem jest zespół cieśni nadgarstka. Sklepienie kości nadgarstka od dłoniowej strony przyjmujące postać rynny od góry zamknięte przez więzadło poprzeczne tworzy tunel nadgarstka. Powstała wewnątrz cieśnina mieści naczynia krwionośne, ścięgna i nerwy biegnące od splotu barkowego, które ściśle do siebie przylegają. Jeśli dojdzie do sytuacji, gdy któraś ze struktur biegnących wewnątrz zwiększy swą objętość zazwyczaj na skutek treningu ma miejsce sytuacja zwiększenia ciśnienia wewnątrz nadgarstkowego. Najdelikatniejsze są nerwy i to właśnie one najgorzej znoszą ucisk, którego skutkami są: mrowienie, odrętwienie palców czy trudności z utrzymaniem nadgarstka w pozycji wyprostowanej. Zespół cieśni nadgarstka posiada podłoże patologiczne związane z: przeciążeniem, uciskiem, zwiększeniem ciśnienia wewnątrz nadgarstka oraz jego długim nieprawidłowym ułożeniem. Główną przyczyną powstawania bólu po wewnętrznej i pośrodkowej stronie nadgarstka jest kompresja nerwu pośrodkowego pod więzadłem poprzecznym nadgarstka. Z przeciążeniem mamy do czynienia podczas wykonywania treningu mocno obciążającego nadgarstki, przy którym uszkodzeniu mogą również ulec mięśnie i ścięgna zginaczy. Do wzmożonego ucisku na tunel nadgarstka dochodzi zazwyczaj podczas wykonywania ćwiczeń, w których przyrząd, którym wykonujemy dane ćwiczenie leży pomiędzy kłębem kciuka, a kłębikiem palca małego. Występowanie dolegliwości związanych z zespołem cieśni nadgarstka wiąże się ściśle z wykonywaniem ćwiczeń, których niepoprawność wykonania zwiększa ryzyko wystąpienia urazu.

Kolejnymi urazami dotyczącymi zawodników intensywnie trenujących siłowanie na rękę są łokieć golfisty i tenisisty. Pierwsza z nich to zapalenie nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej charakteryzująca się dolegliwościami bólowymi tkanek miękkich położonych przyśrodkowo w stosunku do stawu łokciowego nasilającymi się przy zginaniu dłoniowym nadgarstka, będącym jednym z podstawowych ruchów wykonywanych w siłowaniu na rękę. Ból spowodowany jest uszkodzeniem przyczepów zginacza promieniowego nadgarstka i mięśnia nawrotnego obłego narażonych podczas intensywnego treningu na ogromne przeciążenia.

Natomiast łokieć tenisisty to zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej przejawiające się bólem tkanek miękkich położonych bocznie w stosunku do stawu łokciowego. Ból jest najczęściej przyczyną uszkodzenia przyczepów mięśni prostowników palców oraz nadgarstka i może promieniować w kierunku przedramienia i nadgarstka zgodnie z przebiegiem mięśni. Uszkodzenia tych przyczepów zdarzają się w wyniku częstego wykonywania naprzemiennych ruchów prostowania i odwracania nadgarstka. Podczas wymuszonego wysiłku i przeciążenia wzmaga się zapotrzebowanie tkanek na tlen, które zazwyczaj nie zostaje pokryte. W takiej sytuacji dochodzi do obumierania komórek mięśniowych i powstawania stwardnień, co również dotyczy ścięgien, więzadeł i okolicznych tkanek.

Można zauważyć, iż podczas treningu zawodnicy są znacznie mniej narażeni na kontuzje, niż podczas samej walki, aczkolwiek niebezpieczeństwo urazu istnieje i nie należy go lekceważyć odpowiednio dobierając wachlarz ćwiczeń oraz dbać o poprawność jego wykonania.

W następnej części artykułu przejdziemy do metod leczenia kontuzji. Jako pierwszą przedstawię wam jonofrezę.

Piotr Szczerba