W poprzednim artykule "Jak cię widzą, tak cię piszą, czyli jak ubrani są zawodnicy" pisaliśmy o ubiorach, w jakich lubimy ćwiczyć. Dziś omówimy kwestię: co zawodnicy mają na sobie podczas zawodów.
Na dużych zawodach tj. mistrzostwa Europy i świata obowiązuje dress code. Na A1 i Nemiroff World Cup można wziąć udział tylko w charakterystycznej żółtej koszulce organizatora, wydawanej podczas rejestracji. W mistrzostwach Europy i świata udział biorą całe drużyny, a każda z nich ma własny strój akceptowany przez federację danego kraju. Ale to, co dzieje się na zawodach lokalnych, można nazwać problemem.

Zasady przewidują sportowe buty i dresy oraz koszulę z krótkim rękawem. Życie pokazuje, że większość zawodników podchodzi do stołu w różnych ubraniach, których czasem nie można nazwać sportowymi. Spodenki, buty, dżinsy, japonki, rozpinane swetry - po prostu nie pasują do zawodów. Na zawodach regionalnych także sędziowie nie posiadają specjalnej odzieży. Dlaczego z tym problemem nikt nie walczy? Ponadto powyższej sytuacji niektóre federacje nie uważają za problem, dlatego nie ma komu z tym czym walczyć.

Piłkarze wychodzą na boisko tylko w odpowiednim stroju. To dotyczy nie jednej drużyny, ale wszystkich. Żadnych improwizacji – wszystko jest opisane w regulaminie. Również sędzia ma na sobie specjalne ubranie, a nie takie, które mu się podoba. Podobnych przykładów można poszukać w takich sportach, jak boks, hokej czy sumo. W armwrestlingu wszystko jest na odwrót. Jak można to zmienić?
O wyjaśnienie istoty tego problemu poprosiliśmy rzecznika prasowego RAA - Ivana Dobrorezova:

Niestety przepisy WAF nie regulują dokładnie tej kwestii, jak powinien być ubrany zawodnik. Artykuł „Strój” mówi, że wszyscy uczestnicy, w tym sportowcy i przedstawiciele muszą stosować się do ubioru WAF. Każdy uczestnik musi mieć strój swojego kraju. Koszulki z krótkim rękawem lub bez rękawów, sportowe spodnie (nie dżinsy); sportowe buty. Na tym koniec. Dlaczego mówię, że nie ma jednoznacznej odpowiedzi? Po prostu: koszulka z krótkim rękawem lub bez rękawów - to jest ubogie określenie. Jeszcze bardziej nieokreślonym pojęciem są spodnie z dopiskiem "nie dżinsy." Spodnie mogą być tak obcisłe, jak i workowate dla trójboju siłowego oraz spodnie do sportów ekstremalnych w żarówiastej kolorystyce. Bardziej szczegółowo ubiór został opisany w zasadach RAA.

Bardziej precyzyjny opis znajdziemy może w przepisach innych krajów. Tak, przepisy RAA mówią: "Aby wziąć udział w pojedynku zawodnicy powinni być ubrani w strój sportowy: koszulka RAA ,spodnie sportowe (to kwestia zasadnicza dla PAA - żadnych szortów) i sportowe buty. Koszulki RAA to T-shirty stosowane w turniejach A1 i T-shirty drużyny Rosji zakładane na zawodach międzynarodowych. Ręce do połowy ramienia i dłoni muszą być gołe.

Zabronione jest używanie bandaży i innych ochraniaczy na nadgarstki i łokcie. Nie wolno mieć żadnych pierścionków na palcach. Jeśli pierścień nie może być usunięty, sędzia pyta przeciwnika, czy jest mu wygodnie tak walczyć. Jeśli tak, to walka dochodzi do skutku, jeśli nie, to zalicza się przegraną dla zawodnika z pierścionkiem.
Ręce uczestników muszą być czyste, bez śladów chorób skóry, a paznokcie obcięte. Magnez lub kreda mogą być stosowane. Czapki z daszkiem powinny być usunięte lub odwrócone. Dziś czapki nie są dozwolone, ale zmiany jeszcze nie wprowadzono w pisemnej formie. Dopuszcza się używanie obuwia z grubszą podeszwą, jej grubość nie jest ograniczona. Uczestnicy mają prawo do korzystania z podestu. W ustach nie powinno być gumy do żucia. Długie włosy muszą być związane. Na mistrzostwach Rosji każda reprezentacja powinna mieć własny strój z nazwą regionu (miasta), który zawodnik reprezentuje.

Kolejną drażliwą kwestią jest strój związany z religią. Rzeczywiście, przepisy powinny regulować interesy wszystkich oraz dotyczyć kwestię wyznaniową, nie zmuszając wierzących zawodników do wyboru: sport czy religią.

Niestety, zasady WAF lub RAA nie regulują kwestii praw religijnych - mówi Ivan Dobrorezov. - Uważam, że jest to konieczne. Jeśli kobieta (i mężczyzna) z powodów religijnych nie mogą walczyć z odkrytą głową, należy ustalić zasady, które pasują zarówno do norm religijnych, jak i sportowych. W przeciwnym razie będziemy obserwować takie zjawisko, jak na ostatnich mistrzostwach Europy, gdy zawodniczka podeszłą do stołu z chustką na głowie. Należy również oddzielnie uregulować kwestię posiadania ciepłego rękawa na wolnej ręce. Sportowiec nie powinien tak iść do stołu.

Kwestia wydaje się prostą, ale tylko pozornie i rodzi wiele problemów. Niektóre z nich mogą zostać rozwiązane poprzez wprowadzenie nowych zasad. Jednak dokąd zawodnik, sędzia, czy organizator nie będą ściśle przestrzegać zasad, armwrestling będzie przypominał groteskowe przedstawienie w cyrku, a nie poważne zawody sportowe.

Artur Grigorian