Zacznę od tego, że nawet nie zdajcie sobie sprawy, jak trudna była droga do tego tytułu. Moim zdaniem to najtrudniejsza batalia, jaką Igorowi przyszło stoczyć w całym jego pełnym wyzwań życiu. I sprawa nie w samym przeprowadzeniu badań, opisie, dokumentacji. Trudność była w czym innym!

Znane, olimpijskie i „tradycyjne” dyscypliny sportowe, mają już od lat 40. ubiegłego wieku, „swoich teoretyków”, czyli pracowników różnych akademii wychowania fizycznego, którzy specjalizuję się w całej naukowej „obudowie” danego sportu.

Przykładowo podnoszenie ciężarów. Metodyka tej dyscypliny to kilometry książek, naukowych pism, opisów badań teoretycznych. Lekkoatletyka... każdy krok na przykład skoczka w dal, na rozbiegu, to tysiące opisów, prac magisterskich, doktoratów i habilitacji.

Przedstawiciele tego „akademickiego” grona, docenci, doktorzy, profesorowie, są bardzo wyczuleni na temat swoich ukochanych sportów.

Nie są więc przychylnie usposobieni, gdy nagle pojawia się ktoś, kto prezentuje kompletnie nowy sport i publikuje swoje badania, teorie, wnioski...

Czym można zainteresować starego profesora, który pół swojego naukowego życia poświęcił „analizie toru sztangi w pierwszej fazie rwania”? Znam takich. Wiem, co piszę.

Igor musiał najpierw zdobyć tytuł magistra wychowania fizycznego.

Teraz UWAGA!

W końcu lat 80. ubiegłego wieku na studia w Moskiewskim Instytucie Sportu, po raz pierwszy w historii tej uczelni, (a początki Instytutu sięgają pierwszych lat istnienia Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich) na kierunek podnoszenie ciężarów, przyjęto studenta, który NIE BYŁ zawodnikiem podnoszenia ciężarów!

Mało tego! Nawet nie chciał nim być!

Popularyzował armwrestling i tylko o tym chciał rozmawiać.

Studia w Moskwie ukoronowała obrona pracy magisterskiej w 2012 roku. Tytuł brzmiał:

„Analiza porównawcza przygotowania siłowego dwóch czołowych zawodników: Andreya Pushkara i Denisa Tsyplenkova, na podstawie ich startów w Pucharze Świata Zawodowców. Porównanie i analiza planów treningowych i wyników.”

Kilka lat trwał proces przygotowania do obrony pracy doktorskiej. Konieczne były publikacje, dokumentacja samodzielnych prac badawczych i wiele innych formalności.

Właściwie od samego początku swojej przygody z armwrestlingiem, Igor miał tendencje do poszukiwania metod pomiaru siły, wytrzymałości i szybkości zawodników. Szedł wytrwale w tym kierunku. Kolejna pasja to konstruowanie urządzeń treningowych ukierunkowanych na każdy aspekt naszej dyscypliny sportu.

Temat pracy doktorskiej brzmi (w skrócie):

„Wykorzystanie innowacyjnych przyrządów treningowych w procesach treningowych zawodników średnio i wysoko zaawansowanych”.

Don Mazurenko

Kiedy zaczęliśmy nazywać Igora „Don Mazurenko”? Nie pamiętam już... ale teraz wszyscy już znają go jako Dona. To w sposób oczywisty nawiązuje do słynnego promotora boksu zawodowego Dona Kinga.

Nie znam osobiście Dona Kinga, ale jestem pewny, że nie posiada on tytułu magistra a tym bardziej doktora w żadnej dziedzinie!

Dlatego od dziś proponuje nazywać Igora Doktorem Mazurenko.

Gratulacje Igor!

Będą tobie zazdrościć! Ale spoko, robisz swoje!

Don King

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e4/Don_King.jpg