Pomysł, aby zapoznać się z twórczością Eugenia Prudnika kiełkował w mojej głowie od dawna. Od dawna dyskutujemy też, na jaki spektakl warto pójść. Żenia miał gotową odpowiedź – broadwayowski musical Colea Portera "Kiss Me, Kate". Wspaniała sztuka w duchu lat 50-tych Ameryki. Na scenie "przedstawienie w sztuce" - trupa teatru muzycznego na podstawie komedii Williama Szekspira "Poskromienie złośnicy". W kontekście tego wielkiego dramatu rozgrywa się jego życiowy.
Przed przedstawieniem rozmawiałam z pracownikami teatru. Miłe kontrolerki obiecały, że to będzie przyjemność. "Powinnaś usłyszeć, jak on śpiewa! Eugeni ma wspaniały głos. A jak on śpiewa romans ..." - po tych słowach nie mogłam doczekać się początku.

Żenia gra główną rolę. Na początku jako prawdziwy Amerykanin z lat pięćdziesiątych! To Fred Graham, producent, reżyser i aktor. Wkrótce jego forma się zmienia na ubranie Włocha z XVI wieku. I tu ...

Przedstawienie "Kiss Me , Kate!"

Eugeni, podczas przedstawienia dostawałeś prawdziwe policzki?

Właściwie to nie. To specjalne klepnięcia teatralne, które zostały opracowane na moich policzkach. Kiedy zaczęliśmy przygotowania do tego etapu okazało się, że wydawało się to nieco nienaturalnie. Wtedy poprosiłem swoje partnerki - uhonorowane aktorki Ukrainy - Irinę Bespalov-Primak i Tamarę Hodakovą (rola Katarzyny), żeby to wyglądało prawdziwie, a ja, jeśli zdążę, to się odwrócę i zrobię ilitację. Nie zawsze udawało się odwrócić.
 

Przedstawienie "Kiss Me , Kate!"

Jak trafiłeś do teatru?

Cóż, najpierw jechałem pociągiem ... (śmiech ). Generalnie, gdy jeszcze w byłem w college'u, to mieliśmy pokaz reżyserski, tzn. przyjeżdżali reżyserowie wybierając aktorów do trupy. Po takich pokazach zostałem zaproszony do kilku teatrów - do Odessy, Mikołajowa, Białej Cerkwi, Dniepropietrowska, Zaporoża. Było wiele kuszących ofert, ale chciałem do Kijowa. Popatrzyłem i wybierałem, a później znalazłem jedno miejsce, dokąd chciałbym najbardziej się dostać, tam, gdzie się śpiewa i się tańczy - Narodowa operetka Ukrainy.

Przedstawienie "Kiss Me , Kate!"

Żeby się dostać do teatru trzeba było zadziwić komisję oprócz standardowych wymagań: śpiewu, wierszy lub prozy.
Jednym z testów była improwizacja - miałem zaprosić panią do tańca i wyznać swoją miłość do niej. Tańczyliśmy, później chciałem przeczytać fragment z "Romea i Julii", ale uświadomił sobie, że zupełnie zapomniałem słów. Byłem na kolanach, miałem jej dłoń, romantyczna chwila, wspaniała pauza, wszyscy patrzą na mnie, a ja nie pamiętam ... ! Na wydechu szybko mówię: "Kocham cię". Wszyscy się śmiali.
Pytano mnie czym mogę zaskoczyć. Na początku wymieniłem swoje tytuły. A potem powiedziałem, że mogę zrobić salto. Zacząłem się rozbierać. Komisja mówi: "Jeśli się czujesz niezręcznie, to później jakoś zademonstrujesz." Ja zrobiłem... Zostałem przyjęty.

Jakie role są lżejsze?

Nie chcę być zakładnikiem jednej roli, dlatego staram się grać różnoplanowe.

Czy masz jakieś wyjątkowe atuty, które ułatwiają ci pracę?

Nie mam żadnego, każda rola jest szczególna i należy podchodzić do niej z osobną odpowiedzialnością, jak po raz pierwszy.

Przedstawienie „The mask”

Co lubisz bardziej - śpiewać czy tańczyć?

I jedno i drugie (śmiech). Najbardziej - grać.
Na początku, mamy tradycyjnie "posiedzenie przy stole": pierwsze czytanie przedstawienia, dyskusja, podział ról, nastawienie reżysera i głównych specjalistów teatru. Potem jest tak zwana "zabudówka" – próbki roli na scenie. Osobno są lekcje śpiewu, gdzie uczę się swoich parti muzycznych oraz próby choreograficzne. Jeśli trzeba tańczyć i śpiewać, to najpierw uczymy się tekstu, a następnie – tańca. Po premierze często robimy tylko próby wokalne, przypominamy partie oraz klasę baletową. Na próbach spektaklu są reżyserzy: poprawiają, korygują.

Czy teatr i siłowanie są ze sobą powiązane?

W moim życiu oczywiście to są dwie różne, lecz ulubione działalności

P. S. Specjalne podziękowania dla administracji Kijowskiego Narodowego Akademickiego Teatru Operetki za pozwolenie robić zdjęcia podczas występu oraz wideo.

Anastazja Kisilieva