Wielu armwrestlerów zaniedbuje podczas treningu szczegóły, które widoczne są podczas bezpośredniej rywalizacji. Jednym z takich (zresztą chyba na dzień dzisiejszy najczęstszych) jest nieprawidłowe ustawienia barku oraz nadgarstka przed komendą „Ready go!”.

Czym jest to spowodowane?

Po pierwsze u wielu zawodników jest to zwykłe zaniedbanie przepisów siłowania się na ręce, jakimi są poprawnie ustawienie barków oraz prostego nadgarstka przed komendą „Ready go!”. Zwróćcie uwagę, że minimalne zgięcie nadgarstka przed startem daje ogromną przewagę. Z reguły wina za taki stan rzeczy leży po stronie trenerów oraz sparing partnerów, którzy na treningach, dzięki przewadze zgiętego nadgarstka wzmacniają silną pozycję zawodnika. Podczas bezpośredniej rywalizacji na zawodach wystarczy zawodnikom ustawić poprawnie nadgarstek i zaczynają się przysłowiowe „schody”.

Drugim poważnym problemem jest poprawne wykonanie elementów techniki w poszczególnych fazach walki. A w tym przypadku wiedza, którą chcemy się z wami podzielić z całą pewnością u wielu zmieni punkt widzenia.

Pamiętajcie, że powinniście nabyć umiejętność wykorzystywania elementów technicznych, a nie tylko siłowych. Wiele elementów technicznych z całą pewnością znajdziemy w najbardziej chyba popularnej technice hak. Tutaj bowiem odgrywa rolę nie tylko siła poszczególnych mięśni i ścięgien, ale także umiejętność wykorzystania ręki jako dźwigni. Postaramy się więc szczegółowo wytłumaczyć wam na czym polega wykorzystanie ręki jako dźwigni w jednej z technik hak.

NIEKTÓRE SZCZEGÓŁY TECHNIKI HAKIEM

POPRAWNA POSTAWA ZAWODNIKA WALCZĄCEGO W HAK PRZED KOMENDA READY GO!

Na tych dwóch zdjęciach widać, że zawodnik w żółtej koszulce przed komendą „Ready go!” trzyma rękę przeciwnika tak, aby pod jego małym palcem, a nadgarstkiem przeciwnika była pusta przestrzeń.

PRAWIDŁOWE WYKONANIE POCZĄTKOWEJ FAZY ATAKU W HAK

Po komendzie „Rady go!” zawodnik ruchem ciała do przodu i w bok wykonuje zgięcie nadgarstka, przy jednoczesnym skręcie nadgarstka do wewnątrz.

Łokieć ręki walczącej w początkowej fazie ataku przesuwamy do przodu.

PRAWIDŁOWE WYKONANIE DRUGIEJ FAZY ATAKU W HAK

Łokieć ręki zawodnika przesuwa się w bok po skrajnym brzegu poduszki.

Przeniesienia ciała oraz łokcia na skrajny brzeg poduszki stawia przeciwnika w niewygodnej pozycji obrony. Jak widzicie na zdjęciu zawodnik po lewej broni się wykorzystując tylko i wyłącznie biceps.

Zawodnicy w niskich oraz średnich kategoriach wagowych przy tej technice walki mogą zaprzeć się nogą o nogę stołu. Daje im to większą silę nacisku na rękę przeciwnika.

PRAWIDŁOWE WYKONANIE TRZECIEJ FAZY ATAKU W HAK (ŚCIĄGANIE NA SIEBIE)

Doświadczony zawodnik powinien umiejętnie wykorzystać przestrzeń na której znajduje się jego łokieć.

W tej fazie ataku rękę przeciwnika należy ściągnąć na siebie, pilnując przy tym, aby łokieć „walczący” nie spadł z poduszki. Pozwoli nam to przybliżyć rękę przeciwnika do poduszki bocznej oraz rozchylić jego kąt pomiędzy ramieniem, a przedramieniem.

PRAWIDŁOWE WYKONANIE KOŃCOWEJ FAZY ATAKU W HAK

Aby poprawnie wykonać końcową fazę ataku i zaoszczędzić siły do następnej walki należy całkowicie zblokować rękę przeciwnika przesuwając łokieć po poduszce do przodu, przy jednoczesnym mocnym zagięciu nadgarstka na siebie.

Uwagę przyciąga fakt, że po przesunięciu łokcia atakującego do przodu palce przeciwnika praktycznie straciły kontakt z rękę atakującego.

JEDNO ĆWICZENIE - WIELE EFEKTÓW

Wielu z was nie zwraca uwagi na słabe miejsca waszych rąk w kontekście całej walki (całego ruchu). Wykonując poniższy trening zwróćcie uwagę, że to samo ćwiczenie ma wiele cech. W przypadku ćwiczenia nr 1 zawodnik wykorzystuje tylko i wyłącznie skręt nadgarstka do wewnątrz. W przypadku ćwiczenia nr 2 do siły skrętu nadgarstka do wewnątrz zawodnik dodatkowo wykorzystuje siłę mięśni klatki piersiowej. W przypadku ćwiczenia nr 3 do skrętu nadgarstka oraz siły klatki piersiowej zawodnik wykorzystuje dodatkowo siłę tricepsa. Od razu nasuwa się pytanie: czy podczas wykonywania tych wszystkich trzech ćwiczeń ciężar będzie jednakowy? Odpowiedź brzmi – TAK! Jeżeli jednak poszczególne partie mięśni (a szczególnie nadgarstek) nie mogą poprawnie wykonać ruchu, to wcześniej należy skupić się nad izolowanymi ćwiczeniami. Pamiętajcie, że do tej techniki walki „materiałem wyjściowym” jest porządne wyćwiczenie skrętu nadgarstka do wewnątrz. W wielu przypadkach zawodnicy mogą mieć silniejszy skręt nadgarstka, ale słabsze mięśnie klatki piersiowej, wtedy należy skupić się bardziej na ćwiczeniu nr 2. Natomiast jeżeli zawodnik już naprawdę ma słaby triceps przy wykonywaniu ćwiczenia nr 3, to musi zastanowić się nad zmianą techniki walki (na inną, niż hak), ponieważ triceps w tej technice walki odgrywa ogromną rolę. Nie zapominajcie jednak, że przodującą rolę odgrywa skręt nadgarstka do wewnątrz. Jeżeli w ćwiczeniu nr 3 siła tricepsa pozwala wam docisnąć rękę, ale z niedokończonym ruchem nadgarstka, musicie wykonywać wyizolowane ćwiczenia samego nadgarstka, czyli ćwiczenie nr 1.

ĆWICZENIE 1

SKRĘT NADGARSTKA DO WEWNĄTRZ Z WYKORZYSTANIEM WYCIĄGU ORAZ GRUBEJ LINY. BLOCZEK REGULOWANY W DOLNEJ POZYCJI.

Łokieć oparty na podłokietniku połówki stołu. Ruch jest wykonywany tylko i wyłącznie samym nadgarstkiem.

ĆWICZENIE 2

SKRĘT NADGARSTKA DO WEWNĄTRZ Z WYKORZYSTANIEM WYCIĄGU ORAZ GRUBEJ LINY. BLOCZEK REGULOWANY W ŚRODKOWEJ POZYCJI.

Łokieć oparty na podłokietniku połówki stołu. Ruch wykonywany jest z wykorzystaniem nadgarstka i klatki piersiowej.

ĆWICZENIE 3

SKRĘT NADGARSTKA DO WEWNĄTRZ Z WYKORZYSTANIEM WYCIĄGU ORAZ GRUBEJ LINY. BLOCZEK REGULOWANY W GÓRNEJ POZYCJI.

Łokieć oparty na podłokietniku połówki stołu. Ruch wykonywany jest z wykorzystaniem nadgarstka, klatki piersiowej oraz w końcowej fazie tricepsa.

red.