Najczęstszą z nich jest spiralne złamanie kości ramienia, którego doznają przede wszystkim zawodnicy ze słabo opanowaną techniką walki nieświadomie walczący w pozycjach niebezpiecznych. Tak złamana kość wymaga otwartej repozycji i wewnętrznego zespolenia, do którego najczęściej używa się płyty metalowej i śrub bądź samych śrub, co jest swego rodzaju zabezpieczeniem odtworzenia anatomicznego kształtu kości. Niestety oba te sposoby wiążą się z nacięciem skóry, po którym pozostaje dość rozległa blizna. Można tego uniknąć stosując stabilizację nastawionej kości drutami Kirchnera, wprowadzanymi przez dwa nacięcia w okolicach kłykci kości ramienia.

W zwichnięciach stawu łokciowego leczenie operacyjne stosowane jest tylko w przypadkach uszkodzeń więzadeł pobocznych z niestabilnością stawu, zwichnięć ze złamaniem wyrostka łokciowego oraz uszkodzeń naczyń i nerwów.

Kolejną kontuzją wymagającą leczenia operacyjnego jest uszkodzenie mięśnia dwugłowego ramienia. W przypadku przerwania głowy długiej, jej ścięgna wszywa się pod napięciem do wytworzonego chirurgicznie otworu w trzonie kości ramieniowej. Przy przerwaniu ścięgna głowy krótkiej wszywa się je pod napięciem do mięśnia kruczo-ramiennego lub głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia. Gdy dochodzi do oderwania dalszego przyczepu mięśnia od guzowatości kości promieniowej wymagane jest chirurgiczne odtworzenie przyczepu.

Objawy ciasnoty kanału nadgarstka u osób siłujących się na rękę pojawiają się z wyraźnego, określonego powodu, mianowicie wykonywania częstych czynności treningowych. Niestety zawodnicy cierpiący na dolegliwości związane z ciasnotą kanału nadgarstka nie są w stanie wyeliminować powodujących je czynników. W takim przypadku najskuteczniejszym leczeniem jest zabieg operacyjny polegający na przecięciu troczka zginaczy wzdłuż i nie zszywaniu go. Brzegi przeciętego troczka rozchodzą się, buduje się nad nimi blizna, która następnie przekształca się po okresie około sześciu tygodni w nowy, odpowiednio szerszy troczek. Dzięki temu zabiegowi nerw pośrodkowy przechodzący przez kanał nadgarstka nie będzie uciskany. Zabieg taki można wykonać artroskopowo bądź tzw. techniką klasyczną, z małego cięcia na nadgarstku w znieczuleniu przewodowym lub ogólnym i zazwyczaj nie wymaga hospitalizacji. Przerwa w wykonywaniu pracy fizycznej po tego rodzaju zabiegu operacyjnym wynosi około sześciu tygodni a rehabilitacja jest przeprowadzana najczęściej przez samego pacjenta zgodnie z zaleceniami fizjoterapeuty.

Piotr Szczerba

* Do serii artykułów o metodach leczenia kontuzji armwreslterskich korzystano z następujących źródeł:

Z. Soliński (red.), Armwrestling zasady i przepisy, Wyd. FAP, Gdynia 2003

A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka tom 1, PZWL, Warszawa 1997

T. Gaździk, Ortopedia i traumatologia, PZWL, Warszawa 2002

A. Dziak, S. Tayara, Urazy i uszkodzenia w sporcie, Wyd. Kasper, Kraków 2000

G. A. Straburzyńscy, Medycyna fizykalna, PZWL, Warszawa 2000

T. Mika, W. Kasprzak, Fizykoterapia, PZWL, Warszawa 2004

J. Białkowska, U. Hura, Zastosowanie impulsowego pola magnetycznego niskiej częstotliwości w przypadkach zrostu opóźnionego i stawu rzekomego, Fizjoterapia, Poznań 1994

J. Nowotny (red.), Podstawy fizjoterapii cz.2,Wyd. Kasper, Kraków 2004

H. Klejman, Lasery, PWN, Warszawa 1974