PeSzy: Engin, stoczyłeś tysiące walk. Wygrywałeś i przegrywałeś... Zacznijmy od przegranych. Który z Twoich rywali zaskoczył Ciebie najbardziej? Spodziewałeś się, że wygrasz, ale przegrałeś.

Engin Terzi: To był Lorenzo Villar z Hiszpanii, w 1996 na M. Świata WAF.

PeSzy: Która zwycięska walka, przeciwko któremu rywalowi poszła dużo łatwiej niż się spodziewałeś?

Engin Terzi: Wygrałem łatwiej niż się spodziewałem? Odpowiedzią jest Nikolai Grigoriev z Rosji w 2003 roku M. Świata WAF.

PeSzy: Na jakich zawodach, turniejach, w jakich walkach fani byli za tobą i najbardziej kibicowali? Czy okrzyki fanów bardzo Ci pomogły? Czy kiedykolwiek walczyłeś „na obcym boisku”, na którym publiczność chciała, żebyś przegrał? Jak to poczułeś?

Engin Terzi: Mistrzostwa Świata w 2018 WAF wygrałem w swojej ojczyźnie i publiczność wspierała mnie zgodnie z oczekiwaniami. Ale i w 2015 na WAF w Malezji byłem wspierany przez wiele osób. Właściwie za każdym razem nic nie słyszałem, ponieważ byłem tak bardzo skupiony na wygrywaniu. Później albo słyszałem to na filmach, albo ludzie mówili mi o tym. Mieszkałem i startowałem w USA od wielu lat i przez większość czasu byłem jedynym obcokrajowcem spośród tych wszystkich Amerykanów.

Od czasu do czasu moi przeciwnicy byli mocno wspierani, ale to tylko mnie bardziej motywowało, ponieważ jeśli nie podoba ci się to, co słyszysz, najlepszym sposobem jest wygrana.

PeSzy: Czy kiedykolwiek miałeś ochotę rzucić „cały to armwrestling” I robić coś innego? Jeśli tak było - dlaczego I z jakich powodów?

Engin Terzi: Tak, czasami czuję się w ten sposób i chcę iść na łono natury i mieszkać tam bez angażowania się w nic, łącznie z Internetem. Nie tylko z powodu armwrestlingu, ale z powodu męczącego trybu życia.

PeSzy: Armwrestling cały czas się rozwija. Czy potrafisz zdefiniować konkretne „epoki” lub okresy przełomowe i momenty na podstawie swojego doświadczenia? Z kim, z czym to może się wiązać?

Engin Terzi: Dla mnie pierwsza era jest od początku (1991) do czasu, kiedy przeniosłem się do USA (1997). Potem lata, w których żyłem i startowałem zarówno w amerykańskich imprezach, jak I w WAF EAC, które były moimi najlepszymi latami (1997-2005). Następna era to lata z tyloma kontuzjami i wciąż na tyle upartym, by biegać po medale (2007-2016). A ostatnia era jest po przerwie przez 1,5 roku i nadal konkuruje z mniejszym bólem niż wcześniej (2017-2019). Od 2019 roku nie wiem, czy nadal jestem aktywny, czy nie, próbuję się dowiedzieć.

PeSzy: Bardzo dziękuję!

Engin Terzi: Pozdrowienia dla czytelników!