Wyobraźcie sobie, że odbywa się bieg maratoński. Organizatorzy zrobili błąd i trasa jest dłuższa od prawidłowej. Zamiast 42,195 [czterdzieści dwa kilometry i sto dziewięćdziesiąt pięć metrów] mamy 42 i pół kilometra. Czy zawodnicy upadną dokładnie tam, gdzie powinna być meta? Nie! Będą biegli dalej. Dobiegną do tej źle wyznaczonej mety. Dopiero tam sprawdzą co się stało.

A teraz inna wersja. Wyobraźcie sobie, że maratończyk ukończył bieg na prawidłowym dystansie, przeciął wstęgę na mecie i cieszy się wynikiem.

A tu nagle!

Podchodzi sędzia i mówi: „Słuchaj stary, pomyłka. Meta jest trochę dalej, jakieś trzysta metrów, musisz pobiec i dopiero wygrasz!”

Wiecie – o co mi chodzi?

Każdy zawodnik jest zdolny do przekraczania granic swoich możliwości! Każdych granic! Ale – im większy wysiłek – tym bardziej, po jego zakończeniu, spada mobilizacja i cały organizm przechodzi w stan „odpoczynku”.

Łatwiej się „szarpnąć” na większy wysiłek, niż podjąć go – kiedy już wedle swojej oceny – skończyliśmy zawody.

Teraz już wiecie, że piszę o sytuacji, jaka zaszła na tegorocznym Pucharze Świata Zawodowców, w finale walki na lewą rękę kobiet, kategoria 65 kg…

Ale – nie piszę o tym konkretnym przypadku! W żadnym razie nie chcę wracać do tamtej sytuacji! To się już odbyło i koniec.

Moim – jedynym – celem jest podpowiedzieć rozwiązanie takich sytuacji, aby więcej tak się nie zdarzało.

Zatem było tak: finałowa walka. Jedna zawodniczka wygrywa, druga przegrywa.

Teraz UWAGA!

Spiker ogłasza, że zawodniczka wygrała. Głośno i wyraźnie. Zawodniczka odchodzi od stołu. UWAGA! Zawodniczka nie ma żadnego powodu, obowiązku, żeby pozostać na sali w tym momencie! Zna realia zawodów, wie że ma godzinę na przygotowanie się do dekoracji. Może się zamknąć w hotelowym pokoju i nikomu nie otwierać! Może pojechać do sklepu.

A przede wszystkim – może udzielać wywiadów, jako zwycięzca!

Tymczasem… tymczasem przy stole składany jest protest! Niby wszystko zgodnie z przepisami, ale – UWAGA! Tu właśnie jest to „ale”!

Kto składa protest? Kto ma prawo złożyć protest? Zawodnik, czy „ktoś” z jego ekipy?

Tak powstaje sytuacja, w której protest składany jest – pod nieobecność zawodnika wygranego. Ten, kto wygrał – nic nie wie!

Jak tego uniknąć?

Moim zdaniem warto się zastanowić nad takim to rozwiązaniem. Przyjmijmy zasadę, że protest może składać – TYLKO i WYŁĄCZNIE sam zawodnik. Nikt inny!

Dodajmy też, że składający protest zawodnik MUSI zadbać o poinformowanie rywala o tym, że składa protest.

Jak to ma wyglądać? Walka się kończy. Sędziowie pokazują – wygrał zawodnik „A”. Zawodnik „B” przegrany ma pretensje i woła, nie schodząc z podestu „Składam protest!”

Załóżmy, że Sędzia Główny – przyjmuje protest.

Wtedy zawodnik protestujący MA OBOWIĄZEK zatrzymać swojego rywala obok podestu! To musi być jego powinność wobec rywala.

Ogłoszenia wyniku sędziowskiej narady – MUSZĄ wysłuchać obaj zainteresowani zawodnicy. Inaczej będzie nieważne i wynik walki nie będzie zmieniony.

Rozumiecie w czym sprawa? Zgadzacie się z tym?

Oczywiście – jeśli wprowadzimy takie procedury – będzie to komplikować sprawę. Ale, moim zdaniem, szacunek dla wysiłku zawodników wymaga tego od sędziów i od organizatorów.

Jeszcze jedno!

Weźcie pod uwagę, że armwrestling to nie boks. W boksie – decyzje za zawodnika podejmuje jego sekundant. On jeden może na przykład poddać zawodnika. Sam zainteresowany nie ma nic do gadania.

W siłowaniu na ręce mamy inne tradycje. Wielu zawodników startuje samodzielnie i nikt poza nimi nie wie, co się stało przy stole. Nie ma obowiązku wiedzieć. Wtedy – kiedy jeden z zawodników ma trenera, a drugi nie – daje to jednemu wyraźną przewagę podczas protestów.

PeSzy