Jaki był dla ciebie rok 2014, jeśli chodzi o armwrestling?

Jak dotąd to był mój najlepszy rok. Wygrałam Men's Masters w wadze 100 kg na prawą rękę, tytuł stanowy (tak trenuję do walk z Europejkami – walcząc z facetami, haha). Miałam też kontuzję lewego barku, ale już się prawie wyleczyłam.

Twoim zdaniem 3 najlepsze wydarzenia tego roku?

Stanowe mistrzostwa Oregonu, gdzie pierwszy raz wygrałam profesjonalny tytuł mistrzowski wśród mężczyzn. Poza tym lokalny turniej w Utah, gdzie spotkałam się z Mo Lewisem, lokalnym zawodowcem, którego próbowałam pobić przez 4 lata, więc byłam bardzo szczęśliwa. No i turniej charytatywny dla dzieciaków z St. Jude, gdzie wygrałam mój pierwszy supermecz z mężczyzną, co było świetne.

Jakie były 3 najgorsze porażki tego roku?

Najgorsza porażka – niemożliwość rewanżu z Sarą Backman.

Równie bolesną porażką było niezakwalifikowanie się do Arnold Classic, zabrakło mi jednego miejsca, zajęłam czwarte w kategorii 90 kg mężczyzn, a jedynie pierwsze trzy się kwalifikowały. Dałam z siebie wszystko, więc byłam dość zła, że nie wyszło.

Kogo nominowałabyś na najlepszego armwrestlera tego roku? Jakieś nowe twarze lub zaskoczenia ze strony starych wyjadaczy?

Nominuję Johna Brzenka. Pomimo operacji barku nadal pobił Mike'a Todda i Dave'a Chaffee. Mój stary partner treningowy, Todzilla, nigdy mnie nie zaskakuje, jest tak dobry.

Rok 2015 - plany treningowe, zawody?

Póki co, w lutym mam ostatnią operację moich kobiecych części ciała, więc nie wiem na jak długo zaprzestanę siłowania. Ale mam plan na listopad na Polskę. W czerwcu chcę startować w narodowych mistrzostwach USAF i to tyle. Na razie trenuję i próbuję być jak najlepsza, skupiam myśli na Irinie i Egle. Są moimi idolkami, mam do nich wielki respekt.

im